Poëzie: Toch even

Iemands laptop en koffie staan af te koelen
op een verlaten terrastafeltje
de waas van regen toch niet overtuigend
genoeg om binnen plaats te nemen
het melkzwaantje verdrinkt langzaam
in haar eigen schuim
fietsers met lange laarzen en grijze
koptelefoons razen voorbij
stoppen soms abrupt
om uit te blazen tot het groen wordt

een takeaway espresso aub
dat je zelfs drie slokken wil combineren
met je gependel heen en weer
maakt me droevig
neem toch even de tijd die je gegeven is
om stil te staan
te slikken
de ochtend te proeven
je kaken te verwarmen
je vingers te wiebelen
je begrijpt me wel

ik schrijf dit uiteraard lekker hypocriet
tijdens een middagpauze
kauwend, stressend om minuten
heb de uren van mijn shift al zeven
keer opgeteld, afgetrokken, verdeeld
over werkdagen in een eindeloze sleur`

maar ik bedank de geur van de bonen
de lach van een collega
het getik van een theelepeltje
en neem toch even de tijd